Nietzsche'de Ressentiment ve İnsan

Friedrich Nietzsche'nin insan kavrayışı, felsefe tarihinde özellikle ahlak felsefesi açısından büyük öneme sahiptir. Onun insan tipleri sınıflandırması, sürü insanından üstinsan idealine doğru uzanan bir değer hiyerarşisini gözler önüne serer. Üstinsan veya trajik insan, Nietzsche'ye göre insanda potansiyel olarak bulunan bir idealdir ve ahlaki açıdan iyi olan tavır, insanın kendisini aşıp bu seviyeye ulaşmayı istemesidir. Ancak sürü değerleri tarih boyunca her zaman baskın olmuş ve bu potansiyelin ortaya çıkmasını çoklukla engellemiştir. Nietzsche'nin felsefesinde yaşam için yıkıcı olan sürü ahlakı, Avrupa toplumunun tarihsel sürecinde Hıristiyanlık olarak tezahür eder. O, Hıristiyanlığın, dolayısıyla sürü ahlakının özünde ressentiment denilen, hınç ve kin duygularıyla yoğrulmuş psikolojik bir durumun yattığını söyler. Bu çalışmada, Nietzsche'nin felsefesinde ressentiment kavramının sürü ahlakının ortaya çıkmasının ve sürekliliğinin kaynağı olduğu; bununla beraber bu yıkıcı psikoloji için bir çözümün yine Nietzsche'de, onun yaratıcı trajik insan idealinde bulunabileceği fikri ortaya konulmaya çalışılmıştır.