Su Sorununda Legal Perspektifler: Fırat ve Dicle

20. Yüzyıldan itibaren ulusal devletlerle birlikte gittikçe artan nüfus ile tarımsal ve endüstriyel ihtiyaçlar, kıt olan tatlı su kaynaklarının kullanımını daha hassas hale getirmiş ve potansiyel çatışma kaynağı haline dönüşebilmiştir. Tatlı su kaynaklarına daha fazla sahip olan devletler, avantajlı konumda olurken bu kaynağa daha az sahip olan devletler yönünden problem her geçen gün artmıştır.Bugüne kadar uluslararası nehirlere ilişkin yapılan kodifikasyon çalışmaları sonucunda şekillenen ve bazıları sözleşme mahiyetini kazanan uluslararası belgeler, devletlerin konuyla ilgili uyuşmazlıklarının çözümü için genel ilkeler ve metotlar sunmakta ve uluslararası su hukukunun gelişmesine katkıda bulunmaktadırlar.Eski medeniyetlerin doğup geliştiği Fırat ve Dicle Nehirleri tarihten beri sulama ve diğer amaçlarla kullanılmış ve içinde aktıkları Mezopotamya Ovası’nın bolluk ve zenginliğine kaynaklık etmiştir. Osmanlı Devletinin çökmesinden sonra bu nehirler, yeni kurulan üç ulusal devlet arasında fiilen paylaşılmış oldu. Türkiye’nin kaynak, Suriye ve Irak’ın aşağı devletleri konumunda olduğu bu nehirlerin kullanımıyla ilgili henüz geniş kapsamlı bir antlaşma yapılmış değildir.